Жаахан хүү байхад аав минь вааран савруугаа бутархай мөнгөө хийх тэр жингэсэнсэн дуу нь надад үргэж таатай сэтгэгдэл төрүүлдэг байлаа. Вааран сав бараг хоосон шахам байхад шидсэн мөнгөнүүд нь маш сайхан жингэнэсэн дуу гарган унадаг. Ваарыг дүүрэх үед энэ дуу нь нэлээд багасаж пүдхийсэн бүгтхэн дуу гарна.
Би ваарныхаа өмнө суугаад ширтэж байхад цонхоор туссан нарны туяанд зэс, мөнгөн зооснууд гялалзан байх нь далайн дээрэмчний эрднэсийн сан шиг харагдаж би алмайран ширтдэг байлаа. Өнөөх ваар дүүрэх үед банк явахаасаа өмнө гал тогооны өрөөний ширээн дээр зооснуудаа асган ялгаж багцална. Зооснуудаа банкинд хийх нь үнэхээрийн том ажил. Жижиг цаасан хайрцаганд зооснуудаа нямбайлан өрнө. Мөнгөтэй цаасан хайрцагаа аав бид хоёр дундаа тавиад түүний хуучин машинаар банкруу явцгаана. Банкруу явах бүрдээ аав минь надруу итгэл дүүрэн харж “Эдгээр зооснууд чамайг энэ жижигхэн тосгоноос явахад чинь туслана аа. Чи минь надаас илүү дээр амьдрах ёстой. Энэ жижиг тосгонд чи хэзээ ч үлдэж болохгүй” гэж хэлдэг сэн. Цаасан хайрцагтай зооснуудаа мөнгө хүлээн авагчид өгөхөөр цонхон доогуур нь шургуулах бүрдээ тэрээр “Энэ зооснуудыг хүүгийн минь коллежийн зардал болох хадгаламжид хийнэ. Хүү минь энэ жижиг тосгонд хэзээ ч надтай адил бүх насаа элээхгүй” хэмээн их л бахархалтайгаар өгүүлнэ. Мөнгөө тушаачихаад түүнийгээ тэмдэглэж дэлгүүрээс заавал мөхөөлдөс худалдан авна. Би үргэлж шокаладтайг харин аав маань дандаа ванилатай сонгодог. Худалдагч хариулт мөнгө өгөхөд аав маань алган дахь зооснуудаа надад харуулаад “Гэртээ хариад бид дахиад л ваараа дүүргэж эхэлнэ дээ” гэж хэлдэг. Гэртээ буцаж очоод хамгийн эхний зоосыг заавал надаар хийлгүүлнэ. Богинохон хугацаанд жингэсэн дуу гаран зоос минь вааранд унахад бид хоёр бие биерүүгээ инээмсэглэн харна. “Чи пэнни*, никэль*, дайм*, куартэрээр* л коллэждоо сурах болно доо. Чи коллежид заавал орно оо. Би ч түүнийг чинь харах болно” гэж надад хэлдэг сэн. Он жилүүд өнгөрсөөр би коллежээ төгсч өөр хотод ажилд орсон. Нэг удаа эцэг эх дээрээ зочилж тэдний унтлагын өрөөн дэх утасыг ашиглахаар орохдоо би өнөөх ваар тэнд байхгүй анзаарлаа. Ваар маань өөрийн үүргээ гүйцэтгэсэн болохоор тэнд байхаа больсон нь тэр байлаа. Хоолойд минь нэг юм тээглэх шиг болж өнөөх ваар байсан газрыг ширтэн хэсэг зогслоо. Аав минь маш цөөн үгтэй. Тэрээр хэцээ ч зорилго чиглэл, хичээл зүтгэл болон итгэл найдвар зэргийн тухай надад сургаал хэлж байсангүй. Харин энэ ваар надад энэ бүхнийг ямар ч мэргэн сургаал үгнээс илүүтэйгээр ойлгуулсан юм. Эхнэр Сьюзантайгаа суухдаа би бяцхан хүүгийн амьдралд өнөөх ваар ямар чухал үүрэг гүйцэтгэснийг түүнд ярьсан юм. Аав минь надад хэр их хайртай байсан нь миний сэтгэлд хоногшин үлдсэн. Гэрт маань ямар ч хэцүү үе байсан ч аав минь зооснуудаа үргэлж вааранд хийнэ. Зун болж аав маань үйлвэрээсэээ халагдан ээж маань долоо хоногт хэд хэдэн удаа хатаасан буурцаг төдийхөнөөр хоол хийж байсан тэр мөчид хүртэл ганц ч зоос ваарнаасаа авч байсангүй. Ширээний эсрэг талд суусан аав маань буурцгаа амтлахаар дээр нь кетчуп түрхэж байхдаа тэрээр ердийнхөөсөө нэлээд шийдэмгийгээр надруу харж “Коллежоо төгсөөд хэрэв чи өөрөө хүсээгүй л бол хэцээ ч буурцаг дахин идэх шаардлага гарахгүй хүү минь” гэж хэлэхдээ нүд нь гялалзаж байлаа.
Бидний охин Жессикаг төрснөөс хойших анхны шинэ жилээр бид баярын амралтаа манай эцэг эхтэй хамт өнгөрүүлсэн юм. Оройн хоолоо идсэний дараа эцэг эх маань буйдэн дээр суугаад анхны ачаа өхөөрдөн тэвэрч байлаа. Жессикаг уйлагнаж эхлэхэд эхнэр маань охиныг аавын гараас авангаа “Түүнийг хуурайлах хэрэгтэй болсон байх аа” гээд охиноо тэвэрсээр унтлагын өрөөлүү явлаа. Унтлагын өрөөнөөс Сьюзаныг буцаж ирэхэд ямар нэгэн онцгой зүйл болсон нь түүний нүднээс илэрхий байлаа. Эхнэр маань Жессикаг аавд буцааж өгөөд гараас минь хөтлөн унтлагын өрөөг чиглэлээ. “Хараач ” гэж тэр аяархан хэлээд нүдээрээ хувцасны шүүгээний дэргэдэх өнөөх ваар байсан газрлуу заалаа. Гайхалтай нь өнөөх ваар тэр л байрандаа ёроолдоо нэлээд хэдэн зоостой харагдлаа. Би ваарлуу алхаж очоод халаасаа тэмтэрч атга дүүрэн зоос гаргаж ирээд сэтгэл ихээр хөдлөн байж зооснуудаа ваарандаа хийлээ. Намайг эргэж хараад аав минь Жессикаг тэвэрсээр өрөөнд сэмээрхэн орж ирсэн байгааг анзаарлаа. Бидний харц тулгарах тэр мөчид миний мэдэрч байгаа шиг тийм гайхамшигт мэдрэмжийг тэр ч гэсэн мэдэрч байгаа гэдэгийг нь би мэдэж байлаа. Бидний хэн ч юу ч хэлээгүй бөгөөд энэ миний сэтгэлийг бүхнээс илүү хөдөлгөсөн юм.
Өөрийн хүч чадлыг хэзээ ч бүү дутуу үнэлэж бай. Жижигхээн зүйлээр бид хүний амьдралын сайн, муу алинаар нь өөрчилж чадна. Бусдаас сайн сайханыг олж харахыг хичээ.
Хамгийн сайхан болон хамгийн гайхалтай зүйлс хэцээ ч гарт баригдаж, нүдэнд харагддагүй юм. Гагцхүү тэдгээрийг зүрх сэтгэлээрээ л мэдэрэх ёстой.
Бичсэн: 
